Vulkaanuitbarstingen, Chimborazo en bijna op reis!

Weer eventjes geleden dat ik wat geschreven heb, maar ik heb zeker niet stil gezeten! 

Ik heb mijn eerste vulkaanuitbarsting meegemaakt! De vulkaan Turanghua is nog erg actief en dus ook wij mochten zijn uitbarstingen meemaken. Wat ontzettend bijzonder om mee te maken! Wij waren bezig met de kerk versieren voor een kinderfeest toen Ecuardo plots binnen kwam rennen en ons naar buiten riep! Eenmaal buiten zagen we een enorme aswolk boven de vulkaan ( zie foto's) die alleen nog maar groter werd! Voor ons is deze vulkaan gelukkig niet gevaarlijk, maar we zouden wel veel last krijgen van de as. De vulkaan is nu al ongeveer 2 weken aan het roken. Af en toe horen we de vulkaan ook rommelen. Dit klinkt als onweer. Veel mensen lopen met mondkapjes op voor de as, maar het valt nu gelukkig weer reuze mee! 

De vrouwenconferentie waar ik de vorige keer over geschreven ging erg goed! Ik heb dus ook een praatje gedaan. Ik was van te voren erg bang dat ik mijn tekst zou vergeten en alleen maar aan mijn blaadje vast zou zitten, maar dit ging gelukkig erg goed. Er waren ongeveer 80 vrouwen naar de conferentie in het bergdorpje gekomen! In de Quichua cultuur komt helaas heel veel huiselijk geweld en mishandeling voor. De vrouwen werken erg hard en krijgen vaak maar weinig dank terug van o.a. hun man. Tijdens deze conferentie hebben wij met deze vrouwen gepraat over hoe vernederend zij zich kunnen voelen maar ook hoe God tegenover hen kijkt en dat ze wel mooie vrouwen zijn ook al noemt hun man hun een varken of lelijk. De vrouwen gaven aan dat zij namelijk zo genoemd worden. Ik vond het heel bijzonder om mijn verhaal met deze vrouwen te mogen delen. 

Afgelopen zaterdag hebben we de Chimborazo beklommen met een aantal mensen van de kerk! De Chimborazo is een hele bekende vulkaan hier in Ecuador. We hadden een busje gehuurd en met dit busje en een gids zijn we eerst nog een stuk met de auto naar boven gereden tot we niet meer verder konden en van daar zijn we verder gelopen tot de sneeuwgrens. Het was heel vermoeiend om naar boven te lopen. Iedereen was heel snel buiten adem. Je hart bonst heel hard, je voelt je regelmatig licht in je hoofd en je kan last krijgen van hoogteziekte. Maar het was het allemaal meer dan waard! Wat een prachtig landschap! Vaak zag je heel weinig door de wolken maar soms zag je ineens weer een paar minuten een prachtig besneeuwde landschap. Helaas begon het op de terugweg te hagelen en te sneeuwen. Dus in een vaart teruggelopen naar de auto om daar weer lekker op te warmen! 

4 Maart stond mij een verrassing te wachten! Ruben (mijn vriend) had ( in samenwerking met Donata) een hele mooie bos rozen en chocolade geregeld voor ons 1 jarig jubileum! De rozen staan nu mooi te schitteren in onze kamer! 's Ochtends heerlijk wat wezen drinken en wafels met aardbeien gegeten met de vrouwen om dit toch een beetje te vieren!;) 

Afgelopen donderdag ben ik met een groepje naar het weeshuis gegaan. Hier hebben we gespeeld met de kinderen, nagels gelakt, gevoetbald, pizza gegeten en met ze gebeden! Ik vind het lastig om mijn gevoel hierbij uit te leggen, maar deze ervaring heeft heel veel met mij gedaan! Er wonen ongeveer 15 kinderen van allerlei leeftijden. Het is een mooi weeshuis en het waren hele leuke kinderen. Ik had een erg goede klik met een meisje van ongeveer 14. Dit meisje leek op het eerste gezicht de 'kreng' van het weeshuis te zijn. Ze sloeg de andere kinderen en liet gewoon plots haar ondergoed aan mij zien. Een erg verknipt meisje, waarvan ik eigenlijk zeker weet dat zij vroeger seksueel misbruikt is. Ze had geen grenzen en was eigenlijk met iedereen 'te' lichamelijk betrokken. Aan het eind mocht iedereen in de groep voor een kind bidden. Ik bad voor dit meisje. Tijdens het bidden stroomden ineens de tranen van dit meisje over haar wangen. Zo ook de mijne, en van het hele team. Ze sloeg haar armen om mijn middel en zo heeft ze heel lang en heel hard in mijn armen gehuild. Ze was opeens een heel kwetsbaar meisje dat waarschijnlijk nooit echte liefde gehad heeft. Ik kan het niet zo goed woorden geven maar ik wilde het graag delen. Ik geloof dat je met de kleinste gebaren of woorden iemand al belangrijk kan laten voelen. Ik spreek weinig Spaans maar alleen al mijn arm stevig om dit meisje heen slaan, liet dit meisje veranderen van het 'kreng' naar het kwetsbare meisje wie ze eigenlijk echt is. Dit meisje woont in het weeshuis omdat niemand haar hebben wil...en ik kan me gewoon niet voorstellen hoe verlaten je jezelf dan wel niet moet voelen.... 

Deze week onze laatste lessen engels afgerond. We hebben dit afgesloten met spelletjes en ieder kind kreeg een certificaat mee naar huis. Blij en trots dat we dit bereikt hebben!

Onze laatste dagen op Semila breken aan. Dinsdag 15 maart zullen we gaan beginnen met onze reis! Ik zal waarschijnlijk weinig internet hebben dus ik denk dat mijn volgende blog op Nederlandse bodem wordt geschreven. Ik kijk terug op 2,5 hele leuke en leerzame maanden! Ik ben Nestor, Donata en het team heel dankbaar dat ik de kans heb gekregen om naar Ecuador te komen. Ik heb er hele mooie ervaringen en herinneringen bij gekregen en zal mijn tijd hier nooit vergeten! Maar gelukkig hebben we de foto's nog;)! 31 maart vliegen we terug om 1 april hopelijk weer veilig aan te komen! 

Liefs mij!